Ik ben een type die veel vragen stelt. Nogal logisch als je coach bent… ja zeer zeker. Maar ik stel ook veel vragen aan mezelf. Ben ik met de juiste dingen bezig? Wat is de impact van het gesprek van zojuist? Doe ik het wel goed? Wat kan beter?
Hoe ga jij er mee om?
Hoe ga jij er mee om als je jezelf vragen stelt waarvan je het antwoord stiekem niet wilt horen? Waar je van in een kramp schiet? Ik betrap mezelf er op dat ik (nogal) kritisch ben naar mezelf toe. Er is veel te verbeteren, daar hoef ik niet eens bij stil te staan. En toch… als ik er bij stilsta en ik neem ECHT de tijd, ik vertraag als het ware, dan merk ik dat ik ook heel mild kan zijn, en ik altijd een beter plan verzin dan dat ik het op hoogspanning doe.
Reflecteren onder druk, wat gebeurt er?
- Je stresssysteem gaat aan waardoor automatisch je rationele brein minder actief wordt en je minder mogelijkheden gaat zien
- Oplossingsrichtingen zijn gericht op korte termijn en niet op lange termijn
- Je kijkt eerder naar wat anderen (niet goed) doen dan naar wat jij kan veranderen
- Onder druk start je ook een beschermingsmechanisme op dat je minder toegang geeft tot de kern van het probleem
Wat gebeurt er als je reflecteert in ontspannen staat?
- Je bent in een staat van ‘safe & social’, een staat waarin je fouten durft te maken en durft te groeien
- Je bent nieuwsgierig
- Je bent je meer bewust van emotionele impulsen en automatische reacties, emoties worden niet versterkt en voorkomt een piekerstand
- Je komt tot de kern van een probleem
- Kans op zinvolle oplossingen verbetert
De meest belangrijke voorwaarde voor reflecteren
Neem eerst de tijd om tot rust te komen en in een kalme ‘state of mind’ te zijn. Het aller belangrijkste waar ik vervolgens rekening mee houdt, is dat ik mezelf zo serieus neem. Alles is waar en erg en moet gewoon geregeld worden, fouten maken mag (maar liever niet).
Een meer onderzoekende houding brengt je verder.
Neem jezelf niet zo serieus! Ook wel regel nummer 6. Voor wie het verhaal niet kent, het volgt hieronder.
Two prime ministers were sitting in a room discussing affairs of state. Suddenly an aide burst in, shouting and stamping and banging his fist on the desk. The host prime minister quietly said, “Peter, kindly remember Rule Number Six.” Peter was instantly restored to complete calm, apologized for the interruption, and left the room. The prime ministers resumed their discussion. Several minutes later, another aide rushed in, shouting and stamping. Again the host prime minister quietly said, “Marie, please remember Rule Number Six.” Marie calmed down immediately, apologized, and left the room.
The visiting prime minister said “I’ve seen many things in my life, but never anything as remarkable as this. Tell me, what is this Rule Number Six?” The host prime minister said, “It’s really very simple. Rule Number Six is ‘Don’t take yourself so damned seriously.’” After a moment of pondering, the visiting prime minister inquired, “And what, may I ask, are the other rules?”
The host replied, “There aren’t any.”
Regel nummer 6 is voor mij een ankertje geworden om ook met een knipoog naar mezelf te kunnen kijken. Het zorgt er bij mij voor dat ik uit de stressmodus blijf en daardoor met meer rust en wijsheid tot antwoorden kom.
Wil je hier verder over praten met mij?
